BİR DEMET HAYAT/BİR ADIYAMAN ŞİİRİ 

Abone Ol

  (Gurbette bir Adıyamanlı-Mustafa ÇETİNKAYA)                                                      

 “Hayat bir tiyatrodur, tiyatro da bir Hayat

Ben Adıyamanlıyım,Hısn-ı  Mansurlu..

HISN-I MANSUR’DA!                                                                                                                                            “HASAN MEKKİ  ÇIKMAZI’NIN” kerpiç bir damında doğmuşum.;                                 İlk,babam beni almış kucağına,kulağıma –Mustafa!!.Demiş..

 Anama sorarsan;                                                                                                                                                       KARAKIŞ MI, ZEMHERİ Mİ der,bilemem..

Ama ben, nedense;                                                                                                                                                          Bağbozumu ” KERGAH” zamanı tam “KUŞLUK” vakti;                                                                                                                         Bir “MİŞMİŞ ağacının gölgesinde” doğduğumu düşlerim...

Hangi yıl doğduğum pek belli değil!                                                                                 “Çabuk askere gideyim diye,                                                                                               Büyük yazdırmışlar kütüğe”..

Hem o zamanlar- tarihin ne önemi vardı ki;                                                                         “Ha BEŞ YIL ÖNCE, ha BEŞ YIL SONRA….”

Ben Hısn-ı Mansurluyum,öz Adıyamanlı..

Ne sandın beni?                                                                                                                       Hısn-ı Mansurun sevdasıyla sevdalı;Hocaömerliyim-Eskisaraylı-Musalalı- Kalalı, Harharlı-Sıratutlu-Yenipınarlı-Maralı,                                                                                                                      Ben  de  buralıyım gülüm-buralı/Bahtı karalı..

Sizden biriyim;Ne sandın beni!                                                                                  Çekinmeden-gelin Sarın beni;Sizden ne farkım var sanki?

Bakmayın yüzümün parlaklığına,kanmayın ellerimin nasırsızlığına- Kanmayın;                       “Bu yüzümdeki parlak/derin izler “ÇİLELİ” ömrümün başka adıdır,                                                                                                                                     Bu çilemi gizleyen nasırsız eller  “MEMLEKET” hasretimin  canlı şahididir..”                                                                                                             

Bakmayın öyle; Çekinmeden yaklaşın-yanaşın!

Ben bir muammayım;                                                                                                                    Çileyle yoğrulmuş hayatın özüyüm ,taa kendisi....                                                          “Bazen-kuytu köşelerde uğur böceği,bazen ıssız dağ başlarında bir kır çiçeği”; Ellerinizi kanatmadan “çalılar arasından” uzatın “Tutun -Sarın-Alın” koklayın,                                                       Açın “Okuyun-Anlayın-Tanıyın” beni   

….!?                                                                                                                         Şafak’ta yollarda açılır gözüm;

Yüzüme vurdukça ZEMHERİ Yeli,

Çalışır bedenim-tutuşur Közüm,

Silaha (KOY) veren-FİŞEK misali..

Yürür ayaklarım tutar ellerim;

Uzanır ÇÖLLERE sarar-VİSALİ,

Yerlere/Göklere sığmaz hallerim;

Nimete(DOY)veren-UŞAK misali..

Emeğe aktıkça ALNIMIN TERİ;

Rahmet ve bereket olur bedeli,

Boy verir ürünüm sarar her yeri;

İnsana (SOY) veren-KUŞAK misali..

Sebile gelince ekmeğim-aşım;

Gaipten uzanır bana-DOST ELİ,

Sanki göğe değer bu dertli başım;

Hasada (BOY)veren-BAŞAK misali;

İNSANI sardıkça emeğim/varım;

Gezinir Üstümde-bir SEBİL yeli,

O zaman serilir GÖNÜL ambarım;

Hünkara (TOY) veren-DÖŞEK misali..

Paylaştıkça NUR’A gark olur tenim;

Devinir gönlümde bir hasret seli,

Vuslata ram olur ruh-u bedenim;

Maşuka(KAY)veren-AŞIK misali..

(İHB/1.Aralık.2011/Adıyaman)

…..!?

Ahh!

BENİ BENİM GİBİ OLANLAR ANLAR…..

Ben Adıyamanlıyım, Hısn-ı Mansur’lu!

Hısn-ı Mansur’un garip ve bikes çocuğu;                                                              Çocukluğumda az mı içtim “AYRAN ÇORBASI”,                                                                  DELEME çevirdim KIRNAP ipiyle,                                                                                              Hem “ÇELİK-ÇOMAK, MİSKET” oynadım,                                                                                 Gidip  “HACI AHMEDİN DÜZÜ’NDE CİRİT” seyrettim..

Ne sandın beni?

KUBBEZİ peşinden az mı koşturdum                                                                                                            HASAN MEKKİ sokağında düşüp-kalkarak..

Dinleyin-dinleyin de anlayın!

Ah!! O yıllar..

Gözü çıkası, bir türlü geçip-gitmeyen,                                                                                   O Kıtlık-Yokluk, Yoksunluk yılları;                                                                               Üstümüzde “KAYSERİ BEZİ’NDEN” bir fistan,                                                                           Her yanımız yara-bere içinde,                                                                                                              Gözlerimiz çapaklı/Ayaklarımız çırçıplaktı...

Anam  kırmızı bir iplik bağlardı ayak baş parmaklarıma “TILSIM” diye;Ki yolda “Taşlara değerek-kanamasınlar”..

Ah o yıllar,ki!                                                                                                                         “Mert’i-namert’e,dostu-düşman’a eğdiren; Çileli yıllar”..                                          O yıllarda ben..                                                                                                                        Bazen “BERİ KÖPRÜSÜ’NDE” ürkek bir serçeydim;“DELLEK ve ZAĞLA’NIN” suyundan içen..

Bazen “YEDİ KARDEŞ’TE” ser’den geçendim;“Memleket üstüne türküler biçen”

Bizim de!                                                                                                                                  Bağımız-bağçamız vardı;Harmanda “GEM’LERE” ben de binerdim,                      Sokağımızın başı uzun ve dardı; “Çalı/çırpıyı” duvara sürer-girerdim..

Hatırlarım..

 “Emmi’min de “İNGİLİZ ŞALVARI” vardı,                                                                                     Üstüne giyerdi beyaz bir MİNTAN,                                                                                         Elinde “KEHRİBAR TESPİH” parlardı,                                                                                   Ayağında kırmızı bir çift YEMENİ”

Emmim de “ŞATAFAT’A” çıkardı hani..

Ben Hısn-ı Mansurluyum,öz Adıyamanlı..

Anlayın beni;…

Ben de “böcek dolu kuyulardan” su içtim SİTİLLER’LE,                                                                             Ben de Geceleri-Babamdan “KELLE VURMA HİKAYELERİ” dinlerdim;

DAM’DA-Yıldızları seyre dalarak…

“Abdulgani Baba Türbesinde “KEL KÖFTE” yerdim,                                                                  Sonra gider;Bibim gilde  Şillige pekmez  sererdim..”

Beni böyle görün;Beni benden sorun..

Ahh..!                                                                                                                                                   İlk kez “Musalla’da ,bir Bayram günü”,                                                                          Gördüm BONCUK’U,Seyrettim CAMBAZ’I,

İçimde bilemediğim duygular yeşerdi;Beni bana döndürdü..                                        ………                                                                                                                                               Bir gün atladım “MUHLİS’İN BUSİNG’İNE” ;Gidiş o gidiş..

Artık her şey gerideydi;

KEL ŞÜKRÜDE “yemek” yiyemeyecek,                                                                                                                            KAHVECİ MUSA’DA “çay” içemeyecektim.

Ah!!

Artık “Pirin Havuzunda” yüzemeyecek,                                                                                                                 Ne Hıdrellez de, ne de Sultan Nevruz’da                                                                                     “NAKIBIN HAVUZU’NDA” gezemeyecek;                                                                        Sevgililer üstüne nameler dizemeyecektim..

Ve de artık!                                                                                                                                   Ağzımı dayayıp(ÇEŞME LÜLÜKLERİNDEN)kana-kana Su içemeyecektim;                Yeni pınar’da, Hoca Ömer’de,Ulu cami’de..                                                               Ve de “Eski saray Camii- Çınar dibine” uzanıp da;                                                   ”Memleket üstüne derin hayaller kuramayacaktım”..

Neyleyim ki-içimdeki ateşi söndüremedim;                                                                             Gurbet ateşini sıla hasretine sardım- düştüm yollara;                                                          Çağ-çağ aştım,diyar diyar koşup-dolaştım, hayallerimin peşinden..

Delikanlılık işte!                                                                                                    “Hakikatime doğru koşacak;İSTANBUL’A gidecek, kurtulacaktım..

Aha gurbetteydim artık!                                                                                                      ABOPAŞA DERESİ-MICIR-KABALTI” her şey her şey gerideydi şimdi;

Ahh!Gençliğim Eyvahh..

Bir deryaya dalmıştım tarifsiz duygular peşinden;                                                          İstanbul sokaklarını arşın-arsın nakşettim gönlümün umman sahnelerine.. İstanbul’un namütenahi  sokaklarında ,öylesine bir hayatın cenderesinden geçtim ki; Hamdım,toydum- piştim;YUNUSVARİ,ben-ben oldum..                              ………                                                                                                                                            -Geçti ömrümüm üç çeyreği İstanbul sokaklarında;                                                        İstanbul sokaklarında-On üç çocuk doğurmuş-Harap/Bitap bir Ana’nın hali gibi;Okuyup/derledim, topladım köm,köm ettim,                                                                                                                                    Karıncalar misali düştüm yollara-Dağ dağ aştım;Arayıp/bulmak, Adam olmak, kendimde kalmak,ben’de “Ben  olmak” için.

Ben Adıyaman’lıyım,Hısn-ı Mansurlu..                                                                                        Hısn-ı Mansurun garip ve bi’kes çocuğu;                                                                                                 Bir gün olsun MODA’DA balık yemedim,BOĞAZİÇİ’NDE sevdalanmadım;Ben “Adıyaman’ı düşünen bir ORHAN VELİ’YDİM!”

Gönlümde hicran ateşinin közleri,                                                                             Kadehlerimde sahnelerin izleri vardır..

Yoruldum artık; bıktım-usandım!                                                                                                    “Sıla hasretiyle kavruldum, yandım, bittim,                                                                       Gurbet ateşiyle aş olup-piştim;Hiç kimsem yok;Yalnızım-yapayalnızım..

Başıma çöken yalnızlık kabusuyla beraber;                                                                                     Geri döndüm-Aha! aranızdayım artık…

“Kulaklarımda YEDİTEPE’DEN yükselen bir ezan sesi,                                                    Ensemde “KERTİLLİ HOCA’NIN tatlı nefesi”,

Aha da geri döndüm!                                                                                                                Gelin yaklaşıp-yanaşın, sarınıp-tanışın;Çekinmeden kucaklaşıp-koklaşın..

Ben!                                                                                                                                                   “Bir ŞAİR değil,AKTÖR değil,FİLOZOF değilim;                                                                       Bir AKİF,Bir HAYAM, Bir YUNUS hiç değil..”                                                                           Kim bilir!                                                                                                                                  Belki bunların meczinden oluşmuş bir karışım gibiyim..                                              BENİ BENİM GİBİ GÖRÜN, BENİ BENDEN SORUN:

Ben “BİR TERKİBİM KADEHLERDEKİ”;İçin-alışın..                                                                  BenBİR DEMET HAYATIM”;Açın-bölüşün

(İ.Halil BAYRAM-01 Mayıs-1998-Adıyaman)