Hayallerimdeki Mahalle
Hayâl kurmayı seviyorum. Çünkü hayallerimde hiçbir kötülük yok.
Kırmızı panjurlu, bacası kışın yazın tüten küçük bir evim var. Önünde rengârenk çiçeklerle dolu bir bahçe… Mahallemin sokaklarında çocuk sesleri hiç eksik olmuyor. Birdir bir, yakan top, ip atlama derken, ara sıra oyuna katılan amcalar, teyzeler de var. Hayallerimde herkesin yüzünde tebessüm, herkesin kalbinde huzur var.
Komşular birbirine sıcacık çorbasını, yeni pişmiş böreğini ikram eder. Kapılar ardına kadar açıktır. Akşam olunca, mahalleli büyük bir masanın etrafında toplanır; yıldızları seyrederken uzun uzun sohbetler edilir. Kimsenin aceleye yetişmesi gerekmez, kimse yalnız değildir. Bahçenin ortasındaki koca dut ağacının altında yaz akşamları çekirdek çitlenir, eski hikâyeler anlatılır. Çocukların kahkahaları lavanta kokulu rüzgâra karışır.
Orası güvenli, orası neşeli… Kısacası orası benim düşlerimdeki mahalledir.
Belki gerçek hayatta böyle mahalleler artık pek kalmadı. Beton binaların gölgesinde, kapıların kilitli, insanların birbirine yabancı olduğu zamanlardayız. Ama yine de hayâl kurmayı seviyorum. Çünkü biliyorum ki hayaller, bir gün yeniden gerçeğe dönüşebilir.
👉 Siz de gözlerinizi kapatıp, kendi hayallerinizdeki mahalleyi kurmayı dener misiniz?