Öncelikle yapamadıklarım, kusurlarım için özür diliyorum sizden güzel yavrularım.. Becerdim ya da beceremedim…
TARİFİ OLMAYAN SIRLI BAHÇE ...
ANNELİK!
Öncelikle yapamadıklarım, kusurlarım için özür diliyorum sizden güzel yavrularım..
Becerdim ya da beceremedim…
En dik yokuştu bazen;
nefes nefese kaldım, bazen durakladım,
bazense koşarak çıktım.
Çaresiz kaldığım günlerde içgüdülerim yetişti bana.
Okuduğum kitaplardan daha iyi,
tecrübeli anneleri izledim;
sordum, öğrendim, birlikte büyüdük,
deneyimledik, yeniden ayağa kalktık.
Ama yine de…
Ben bu hayatta en çok anneliği sevdim.
Koşulsuz, sınırsız sevdam oldular.
Çocuklarımı yüreğimin terazisinde,
bir kedinin yavrusunu dişlerinin ucuyla usulca taşıması gibi
ömrüm boyunca kalbimde taşıdım.
Ama onları hiç zincirlemedim;
doğdukları gün bir birey bildim,
hep özgür bıraktım.
Annelik…
Ne tarifi var, ne reçetesi,
sözlere sığmayan bir sır.
Bazen gözyaşında yeşeren sabır,
bazen kalbin kanayan yerine sürülen görünmez merhem.
Koşulsuz sevginin adı,
sabrın kutsal kalesi,
tarifsiz bir bahçe.
Doğada da görür insan:
Bir kuş yavrusunu korumak için sesini uzaklara salar,
bir kedi yanına kimseyi yaklaştırmaz,
bir tavuk kanatlarını civcivlerinin üstüne serer.
Ve yine de, annelik her canlıda aynı değil…
Ama gerçek anne;
bedeniyle, ruhuyla, kalbiyle siper olandır.
Anne olmak;
Her ağrıyı kendi bedeninde hissetmek,
Her yarayı kendi yüreğinde taşımak,
Bir ömrü başkasının nefesine adamak.
Bazen bir sümbül ağlar seninle,
bir papatya boynunu büker,
bir lale kederini taşır.
Çünkü annelik,
çiçeklerin, hayvanların, gökyüzünün ve toprağın bile
paylaştığı tarifsiz bir sırdır.
Ve bilirim ki…
Bir annenin kalbi,
evrenin en sessiz,
en güçlü duasıdır.
Annelik;
tarifi olmayan,
sonsuzluğa açılan
sırlı bir bahçedir.
Ve o bahçede,
her anne bir yıldızdır;
karanlık geceleri aydınlatan,
kaybolmuş ruhlara yol gösteren…
Çocuklarının yüreğine serptiği ışıkla
ölümsüzleşen bir gökyüzüdür anne.
Ve o ışık,
her geceyi gündüze çevirir,
her korkuyu güvene,
her hüznü sevgiye dönüştürür.
KIYMET ŞAHİN /2025
