Emeklilik sonrası rahatsızlığım nedeniyle çalışmadığım kısacık sürede kendimi nasıl oyalayacağımı bilemediğim zamanlardı. O yıllarda yaşadığımız Beşiktaş'da halk eğitim merkezi ve ismek'in thm, tsm, resim ve hatta ingilizce kurslarına bile yazılmış, oradan oraya koşuyordum sebebini o zamanlar bilemediğim içimdeki o korkunç boşluğu doldurabilmek umuduyla. Çocuklarım artık büyümüş, küçükken annelerine onca hayranken, onları büyütüp yetiştirme, bir taraftan geceli gündüzlü nöbetler tutup çalışma sebebiyle tek kitap okuyamadığım, kendimi geliştirmeye zaman ayıramadığım uzun yılların sonunda artık beğenmez ve sıkça eleştirir olmuşlardı. Onlara kötü örnek oluyormuşum meğer aşırı fedakarlığım, kendime zaman ayırmamamla.

İşte o günlerde ingilizce kursu hocamız ödev olarak bir sayfadan az olmamak üzere, evde en büyük hayalimizi yazmamızı söyledi. Ertesi gün sınıfta tek tek okuyacaktık. Elime kalemi alıp bütün akşam düşündüğüm halde, en büyük hayalim, o günlerde teslim alacağımız bahçe katı evimizin mutfağında, çocuklarım, gelinim, damadım ve torunlarıma hazırlayacağım mükellef bir pazar kahvaltısının ötesine geçemiyordu. Bu hayali anlatmam da bir paragrafta bitiyordu. Yapacak bir şey yoktu, benim en büyük hayalim buydu ve bu kadardı anlatması.

Zaten yeterince uzun olmadığından bir de çok hatam olmasıyla ertesi gün sınıfta mahçup olmama adına ödevimi oğluma kontrol ettirmeye karar verdim ve odasına giderek durumu özetleyip rica ettim. Zaten kısacık olduğundan okumasını bekledim. Okurken birden yüz ifadesinin değiştiğini gördüm, anlam veremedim. Yanlışın, eksiğin yok anneciğim, gayet doğru cümlelerin diyerek geri verdi ödevi ama ağlamaktan beterdi hali. Zamane gençlerine çok da soru sorulmuyordu ki, soramadım da, alıp çıktım ödevimi.

Ertesi gün çoğunluğu benim gibi emekli olan sınıf arkadaşlarım ödevlerini okumaya başlayınca hayretten hayrete düştüm ve daha da sıkıldım en büyük hayalim için. Arkadaşlarımın ne zengin, ne renkli hayalleri varmış meğer. Bilmem ne adalarında ünlülerle kahvaltılar, danslar daha neler neler. Sıra bana geldiğinde çaresiz okudum çocuklarım için pazar kahvaltısı hayalimi. Sınıfta buz gibi bir hava esti. Genç hocamız, "Oldu mu şimdi; sizin hayaliniz çok sönük kalmadı mı arkadaşlarınızın arasında, daha iyi bir hayaliniz yok muydu gerçekten?" dedi.

Konu biraz tartışıldı geçti sanırken asıl bomba hafta sonu Ankara'dan ODTÜ'de yüksek lisans yapan kızımın gelmesiyle patladı. Oğlum telefonda ablasına anlatmış en büyük hayalimin onlara pazar kahvaltısı hazırlamak olduğunu ve çok üzüldüklerinden benimle konuşmaya karar vermişler. Onca yıllık yorgunluğumun sonunda bu şekilde bir de suçlu bulunup hesabını vermek zorunda kalacağımı hiç düşünmemiştim, iyi bir şey yaptığımı sanıyordum, değilmiş meğer.

Kırmamaya çalışarak da olsa annelerine tavrının doğru olmadığı, aşırı fedakarlığının üzerlerinde kendileri için hayatını feda ettiği baskısı yarattığını izah ettiler. Kendin için hayal kur, nasıl bir hayat istiyorsan onu gerçekleştir, bizim üzerimizden hayal kurma, biz bu yükü istemiyoruz dediler açıkça. Artık anneleri için ne kadar geç ve zor olduğunu da onlar bilmiyordu. Benim onlardan başka hayalim olmadığı gibi başka bildiğim alternatif yaşantı da yoktu ki. Çaresiz söz verip ayrıldım yanlarından ve düşünmeye başladım.

Doğru söylüyorlardı gerçekten ve asıl ilginç olan evleninceye kadar hayalperestliğiyle ünlü, kendisini izlediği filmlerin, okuduğu romanların kahramanlarının yerinde hayal eden o cıvıl cıvıl kıza, o sınırsız renkli hayallerime ne olmuştu sahi! Galiba başa dönüp kendimi bir güzel sorgulamam gerekiyordu. Tek kitap okuyamadığım, ayağımı uzatıp bir film, televizyon bile izlemediğim, laboratuvarlarda ve mutfakta geçen onca yıl nasıl telafi edilirdi ki. Hele bunca yorgunlukla ve kansere kadar dayanmış tonla sağlık sorunuyla. Edilmeli ya da ölünmeliydi.

İşte on üç yaşımda, katıldığım parasız yatılı sınavlarında dördüncülük derecesiyle İzmir Karataş Kız lisesinde okumaya hak kazanmışken okuldan alınıp, üstelik kendimden yirmi beş yaş büyük bir adamla evlendirilmeye kalkışılmam nedeniyle, anneme, babama, ağabeylerime karşı verdiğim, örselenmişlik dolu iki yıl süren okumaya devam edebilme mücadelemden sonra, hayatımın ikinci ölümüne mücadelesi de çocuklarımı hayal kırıklığından kurtarma, kötü değil, olması gereken doğru örnek olabilme gayesiyle böylece başladı ama hiç kolay olmadı. Üstelik hala tamamlanabilmiş de değil. Rab’bim lutfeder, ömrüm yeter, sağlığım el verir de nasip olur tamamlanabilmek de inşallah.

2004 Yılında meme kanserini önlemek gayesiyle verilen anti hormon terapi ilacının henüz iki yıl bile kullanmamışken rahim kanseri yapması üzerine, apar topar ameliyatla rahim ve yumurtalıklarımın alınması ve bu sebeple hormonal dengemin de alt üst olması bardağı taşıran son damla olmuştu. Güven kaybına uğramış sorunlu evliliğim de nedeniyle içinde bulunduğum bunalım dayanılmaz hale gelmişti. Yıllarca sabır, özveri gösterdiğim, onun hasta olduğu yıllarda adeta sırtımda taşıdığım çocuklarımın babasından hiç destek görememek, dahası evliliğin gittikçe sorunlu hale gelmesi ve parası için evli kalmakta ısrar ettiğim gibi onur kırıcı bir ithamı nedeniyle hiçbir şey istemeden tek celsede boşanmayı bulabilmiştim çare olarak.

O yıllarda dayanma limitim ne kadar dolmuşsa, aniden emekli olmak ve boşanmak gibi cinnet gibi kararlar almaya başlamıştım. Tek celsede boşanmıştım da fakat yavrularımı bırakıp gitmeyi göze alamadığım gibi, tamda eğitimlerinin kritik döneminde etkilenerek mağdur olmamaları adına beş yıl daha kararı tebliğ etmeden düzelmesi için sabır, çaba göstermek zorunda kalmıştım. Çocuklarımın babası kendime ait borçsuz evim ve yeterli birikim olarak öne sürdüğü en az 50.000 lira param olmadan evden gidemeyeceğim gibi üstü kapalı bir tehditle bir tahdit de koymuştu. Bu tahditin gerçekleşmesi hiç olası görünmüyordu, hatta imkansızdı içinde bulunduğum emekli ve hastalıkla savaştığım zor durumumda. Meğer yüce Allah’ıma, imkansız, zor yokmuş...

2008 Yılında çocuklarımın peş peşe yurt dışına üst eğitime gitmesiyle iyice boşluğa düşmüştüm. Tatil dönüşü geçirdiğimiz ciddi bir trafik kazası da son travma olarak eklenmişti üstelik. Artık derin bir suskunluk dönemi başlamıştı. Halimden hiç memnun değildim. Ne okumak, ne bir film izlemek, ne de evden çıkıp bir yürüyüş, alış veriş yapmak geliyordu içimden. Susuzluktan kuruduklarını gördüğüm halde çiçeklerime bir tas su bile veremiyordum. Bu yaşama sevincini yitirmiş, hayatında bir şeylerin yanlış olduğunun farkında ancak değiştirme düşüncesine bile cesareti olmayan, hiçbir şeyi tek başına başaramayacağına inanmış, yılmış, hayata küsmüş kadın ben değildim, olamazdım.

Çocukluğumdan itibaren tam bir kitap kurdu olduğum halde, yirmi yaşımda evlenip hemen peş peşe iki çocuk annesi de olunca, her şey gibi okumayı da bırakmıştım zamanım, halim yok bahaneleriyle. Gittikçe kendimden uzaklaşmış, kendimi çocuklarıma, yuvama, işime adamıştım. Emeklilik ve çocuklarımın evden ayrılmasıyla da doğal olarak hayata tutunma zorunluluklarım ortadan kalkmış, sudan çıkmış balık gibi çırpınır, can çekişir olmuştum. Ya cesur bir hamleyle kayıp yılları telafiye cesaret edecektim ya da gittikçe daha da dibe vuracaktım. Dibe vurmadan yüzeye çıkılamayacağı sözüne uygun olarak vurdum da.

Psikologlara, psikiyatristlere koştum gecelerimi zindan eden karabasanlar, zihnime üşüşen kaygı dolu düşüncelerle baş edemeyip ancak çare de olamadı hiçbiri. Anlattıkça kendimi daha kötü hissediyordum. Biliyordum çare bendeydi, azim, irade gösterebilmemde, değişebilmemdeydi ama nasıl olacaktı hiç bilemiyordum.

Ne yapacağımı bilemez halde bir çıkış kapısı aradığım zamanlardı. Yeniden özel sağlık sektöründe çalışmaya başlamıştım. Henüz yirmi beş günlük rahim ameliyatlısı olduğum, dikişlerimde hala sızıntı varken üstelik. Kanser hastası ve yeni ameliyatlı olduğumu söylememiştim. Yoksa işe almazlardı. Dikişlerimdeki sızıntı korkutuyor lakin gerekçe olarak öne sürüp izin de, muayene olmayı da istiyemiyordum. İçinde bulunduğum ruh halini hatırladığım şu an ellerim titriyor, yazamıyorum... İnsan herşeyi yazamaz ki...

İşte o haldeyken, içinden çıkılmaz ailevi sıkıntılarla çok bunaldığım bir akşam yatak odasına çekilip, karanlıkta yatağın ayak ucuna oturarak gayri ihtiyari ellerimi açıp, gözyaşları içinde dua etmeye başladım. O anda gönlümden gelen, dudaklarımdan dökülen dua şöyle bir şeydi; Allah’ım! Bu güne kadar başıma gelenler için hiç isyan etmedim. Elimden geldiğince birşeyler yapabilmeye, dayanabilmeye çalıştım ancak artık benim elimden bir şey gelmiyor ve artık dayanamıyorum. Ne olur artık sen birşey yap...

Bir anda zuhur eden bu dua için oldukça korkmuştum da haddimi aşıp Rab’bime yanlış bir şey söylemiş olmaktan. Ancak engel olunabilir bir şey de değildi. Dua aynen gözyaşlarım gibi durdurulamaz bir halde dökülüvermişti.

Ertesi gün iş yerime bir genç geldi. Mesul müdür arayarak gece nöbeti için iş başvurusunda bulunduğunu, sınavdan geçirmemi istemişti. Masamın kenarına ilişen genç mikroskopta çalışan tekniker arkadaşımın işinin bitmesini beklediğim süreçte inanılmaz, mesaj verir gibi gizemli şeylerden sözetmeye başlamıştı. İlk kez tanışıldığında konuşulacak şeyler değildi. Arkadaşımın işi bitip dışarı çıktığında şaşkın bir vaziyette siz buraya iş başvurusu için mi yoksa bana bu mesajları iletmeye mi geldiniz dedim. Takdir sizin dedi.

Şoktaydım. Genç, bu günlerde çok içten bir dua etmiş, yardım istemişsiniz. Yüce Rab’bimiz bizim büyüklerimize ilham etmiş, beni gönderdiler. Tam olarak sıkıntınız nedir, sizin için ne yapabiliriz diyordu. Ayrıntıları yazamıycam. Hayatımın dönüm noktası olduğunu söyleyebilirim sadece. O genç yardımları iletti. Ölmeden evvel Rab’bime ulaşmayı dilemeyi, ardından üç kez Ayetel Kürsi okumamı ve namaz kılmaya başlamamı öğütledi. Ve içimden Allah Allah diye zikretmemi. Esrarengiz çok şey söylediği için çok korkmuştum doğal olarak. Aklım karışmıştı...

Evde birdenbire namaz kılmaya, seccadenin üzerinde ağlamaya başlayınca eşim neyim olduğunu sormaya başladı ısrarla. Dayanamayıp anlatınca da başıma gelmedik kalmadı tabii. Hemen işten çıkarılıp, telefonum değiştirildi. Hastaneye, psikiyatriste götürüldüm. Dört ayrı ağır ilaçla uyuşturuldum resmen. Namaz kılabilmem mümkün değildi ancak gözümü açabildiğim anlarda öğüde uyarak, Rab’bimden kendisine ulaşmayı nasip eylemesini diledim ve Ayetel Kürsi okumaya çalıştım.

Sonraki yıllar sayısız badirelerle devam etti. Bir kitapta rastladığım Ayetel Kürsi’nin koruma duası olduğu bilgisi dikkatimi çekmişti. Bu arada peşpeşe hastalık ve ailevi badireler nedeniyle kaygı bozukluğu belirtileri başlamış, hatta tanı konulmuştu. Her an kötü bir şey olacakmış korkusuyla kabus gibi yaşıyordum. İlaçlar da fayda etmiyordu. O gece yatmadan önce okumaya başladım hemen. İhtiyacım olan ilaçların verdiği geçici bir uyuşukluk değil, kendimi ve çocuklarımı güvende hissedebileceğim bir sığınak, güvenceydi. İşte o tek emin sığınağa, Rab’bime giden yol olmuştu o kutlu ayet ve sürekli söylediğim ulaşma dileği şükürler olsun. Uzun zaman alsa ve arada engel pek çok tuzaklara düşsem de beş vakit namazımı kılabilmeye başlamış, artık korkmaz olmuştum çok şükür.

Dört yıl önce evden ayrılamama sebebim olan, çocuklarımın eğitimlerinin zarar görme riski, kendime ait evimin ve hiç birikimim olmayışı, emekli gelirimin yetersizliği gibi engeller peş peşe mucize gibi gelişmelerle bir bir ortadan kalkmaya başlamıştı. Oyak evlerinden ev almamamızı istediğimde, başından savuşturmak için çok istiyorsan kendi adına yazıl, sen de OYAK üyesisin demişti eşim.

Bana çıkmaz diye düşünmüştü rütbeli subay değil de sivil memur olduğum için ancak çıktı. Boşanırken bana vermediği dükkanımız o günlerde satıldığı ve kredi faizinden kurtulma gayesiyle eve yatırdığımız için borçsuz ev sahibi olduğum gibi bayram ziyaretinde tanıştığımız yaşlı bey İstanbul’daki büyük bir özel hastaneler zincirinin laboratuvarlar sorumlusu çıkmış 1500 liralık iş teklifinde bulunmuştu. Oyakbankın satılması, kar payı dağıtılmasıyla emeklilik sisteminde bıraktığım 18000 lira para birden 50000 liraya, oyaktan da emekli maaşı almaya başlamamla emekli maaşım da 1500 liraya çıkmıştı üstelik.

Eşimin gidememem için koyduğu tahdit harfiyen yerine gelmişti. Bu lütufları için ne yapmış olabileceğimi hala bilemiyorum ancak anladığım bir şey vardı. Çok bariz birşekilde hissettim ki Rab’bim, içinde bulunduğun zulüm imtihan sınırını aştı, senin çilen bitti, yürü ya kulum demişti...

Göreve başladığım özel İtalyan hastanesi karşısında kiraladığım kırk beş metrekarelik küçücük evimde yeni bir dönem başladı...

Tam da o günlerde internette arama butonuna yazdığında her bilgiye ulaşılabildiğini de yeni keşfetmiştim. Bir vesileyle tasavvuf okumaya iyice heveslendiğim, ancak ne okumam gerektiğini bilemediğim günlerde, o zamandan beri de eğitim sistemim olan metotla arama butonuna tasavvuf yazdım, Yunus Emre, Mevlana yazdım, bıkmadan usanmadan okudum, aradım.

Ve sanıyorum ne çok istediğimi gören Rab'bim ilk öğretmenimi karşıma çıkardı şükürler olsun. İnternetteki bir gazete röportajında, o zamanlar hiç tanımadığım, emekli öğretmen albay,son mesnevihan Şefik Can Dede, aynen şöyle diyordu. Demek sen bu güzel yola niyetlendin, neler okumam gerek diye soruyorsun öyle mi,o halde hemen bunlardan başlamalısın.

Aradığım tam da böyle bir şeydi. Kur'anı Kerim mealinden, Mesneviye, Niyaz-i Mısri Şerhlerine kadar yaklaşık on beş kitaplık bir liste idi. Daha sonra o röportajı, listeyi yeniden aradığımda hiç bulamadım. Zaten bilgisayar başındaydım, hemen üye olduğum kitap satış sitesinden siparişlerimi verdim. İki gün sonra kitaplarım geldi ve hemen heyecanla okumaya başladım.

Kitaplarda anlatılanlardan etkilenmem ve Rab’bimin aklıma düşürmesiyle, yıllar önceki yaşanmışlıklarımızla ilgili ah aldığım hissiyle, helalleşmek niyetiyle arayıp yurt dışında bulduğum ortaokul arkadaşımla, iki yıla yakın süren, uzaktan görüşmelerimiz de başladı bu süreçte. Rab’bimin, çok ihtiyacım olan hayatımı gözden geçirmemde ayna kılarak, kendi değerimin, gücümün farkına varmama vesile kıldığı bu görüşme sebebiyle, okuduklarımla yaşadıklarım birebir gitmeye başlamıştı.

Zorlandığım durumlarda kitaplardan sağlaması gösterilmişti adeta ve iki yılın sonunda Salihli’ye hicretim gerçekleşmişti bile. Geç kalmış aşk yolculuğum, hızlandırılmış uygulamalı eğitim gibi olmuştu...

Yeni sıfırdan düzen kurmuş olmam, çalıştığım özel hastaneden de yolsuzluklarına, hasta hayatını hiçe sayan sorumsuz uygulamalarına göz yummadığım için işten çıkarılmamla da parasız kaldığımdan artık yeni kitap alacak durumda değildim.

Halk kütüphanesine üye oldum ve on beş günde bir üç kitap alıp bitirip yenisini aldım. Her gittiğimde o süreçte neyi okumaya ihtiyacım varsa o kitap kütüphane raflarından elime geliyordu adeta. Rab’bim en iyi öğretmendi. İki yıldan fazla bir süre yoğun bir şekilde okudum.

Okuduğum her şeyi hayatıma geçirmem gerektiği söyleniyordu kitaplarda. Tıpkı disiplinli bir öğretmen gibi azarlıyorlardı bile hatta hata yaptığımda. İmam Gazali zikirlerimi veriyordu, zikrin, La ilahe illalla olsun diyordu, başlıyordum hemen. 70.000 çektiğimi hatırlıyorum.

Balkonumda, ay ışığında zikir sefalarımda bazen dalıyor, yakaza halinde bembeyaz ayva çiçekleri içinde geziniyor, kocaman salonlarda bembeyaz tennureleri ile dönen semazenler görüyordum. Kitaplardan öğrendiğim tavsiye edilen sure ve lafzlardan kendime bir vird bile oluşturmuş her gün yapmaya başlamıştım. Komşularım evde tek başıma kapalı olduğumu düşünüp üzülüyorlardı belki gelip geçerken bakışlarından anladığım kadarıyla ama ben hiç yalnız değildim, Rab’bimle başbaşaydım ve çok mutluydum... Böyle neredeyse kimseyle görüşmeden sadece okuma ve ibadetle geçti iki yıla yakın süre.

Sonra ay ışığında gelen ilham, yazma aşkı, Ay Işığında adlı ilk yazımdaki, kendimden kendime mektupla küçük küçük yazma faslı başladı. Rab'bimize yönelmek, sığınmak ve her gün beş vakit, her rekatte namazlarımızda okuduğumuz Fatiha/5 de söylediğimiz gibi O'na inanmak, sadece O'nun rızasını ve O’ndan yardım dilemek ilk şart. O tek emin sığınak, yol gösterici, yardımcı ve öğretmen.

Bir güzel sözde dendiği gibi, dilerse kulunu sahte şeyhle bile irşad ettiği gibi, okumak, öğrenmek isteyene cümle alemi öğretmen de tayin ediyor elhamdülillah. Ne hallerden bu hallere eriştiren Rab'bimiz devamını, tamamlanmayı, hakkını verebilmeyi, layık olabilmeyi de nasip eylesin inşallah.

Herşey aşktan; okuma, öğrenme arzusu, değişebilme gücü de illa aşkla!..

İlla Aşk/ Adevviye Şeyda

Çok direndim ancak yorgunluk ve rahatsızlık nedeniyle bir süre istirahat şart oldu. Açlık tedavisine ve sağlığıma odaklanmam gerekiyor. En kısa zamanda, sağlığım el verdikçe görüşmek dileğiyle.

Hayırlı sabahlar. Sevgiler.